The Lrisscher Of Universal รีสเชอร์ที่ต้องการ

        บทนำ

 

เกียร์ล่า :: ไซย่า ไซย่า นั้นเธอใช่ไหม ?

    ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกร้องที่แสนจะคุ้นหู้ เมื่อฉันเริ่มปรับสภาพสายตาได้แล้วก็พบกับผู้หญิงผมยาวสีแดงเพลิงสด มีนัตย์ตาสีเขียวมรกตที่เปล่งประกาย ริมฝีปากที่เรียวบางมีกลิ่นหอมออกจากตัวของเธอ เมื่อริมฝีปากเรียวบางที่ทรงเสน่ห์เริ่มขยับจากกลิ่นหอม ๆ รอบตัวของเธอก็กลายเป็นเหม็นคาวเลือด สายตาคู่สวยทั้งสองของเธอมองลงมาที่ฉันอย่างโหยหิวเธอชูมือทั้งห้านิ้วของเธอและ โอ้พระเจ้า !! มือของเธอ ! มือของเธอที่เหี่ยวยน เล็บยาว ๆ ของเธอเปือนคาบเลือดเต็มไปหมด หญิงสาวผมแดงเพลิงผู้งดงามคนนี้คือตัวอะไรกันแน่ ?!

เกียร์ล่า :: ไซย่า,,ฉันตามหาเธอตั้งนาน ไม่คิดเลยเชียวว่าวันนี้จะได้พบเจอ

  หล่อนส่งยิ้มอันน่าสยดสยองนั้นให้กับฉันกลิ่นคาวเลือดเหม็นฟุ้งไปหมดมือทั้งห้านิ้วของเธอขยับลงมาเรื่อย ๆ ใกล้กับหว่างขาของฉัน ตอนนี้ฉันได้แต่ตกตะลึงร้องอูอี้ไม่หยุดเพราะความกบัวและในเสี้ยสวินาทีนั้นเอง 

    'ส้วบ ๆ '

    'กรี๊ดดดดดดดดดดดด'

     ฉันตื่นมาโดยทันที เหงื่อที่กำลังไหลรินก็ยังคงไหบไม่หยุด เสียงหายใจที่ดังติด ๆ กันก็ยังคงรั่วรินเรื่อย ๆ ฉันยังคงตื่นตระตกกับเหตุการณ์ในฝันที่ผ่านมาหัวใจยังคงเต้นแรงไม่หยุด ฉันกำลังสับสน !! ฉันฝันเรื่องแบบนี้มาตลอด 3 เดือนแล้ว !

เองเกิ้ล :: เฮ้ยย โอเคไหม ไซย่า ?

ไซย่า :: อ้ออ โอเค ๆ ฉันก็แค่ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ

เองเกิ้ล :: อีกแล้วหรอว่ะ ?! เอาเห้อะ ๆ อีก 5 นาทีเครื่องจะจอดแล้วเตรียมตัวให้พร้อมนะไซย่า แล้วก็ไม่ต้องกังวลด้วย ปู่กับย่าฉันใจดีมาก พวกเค้าจะต้องชอบเธอมาก ๆ แน่ 

ไซย่า :: โอ้ ขอพระเจ้าทรงโปรดเถอะย่ะ

     ฉันกับเองเกิ้ลต่างก็หัวเราะกันคิกคัก แน่นอนว่าเองเกิ้ลรู้ว่าฉันฝันร้าย เพียงแค่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้น เองเกิ้ลเป็นเพื่อนฉันมา 8 ปีแล้ว เรารู้จักกันตั้งแต่อยู่ประถม เธอเป็นเด็กน่ารัก ผมยาวประมาณบ่าสีน้ำตาลอ่อน ๆ แววตาที่มุ่งมั่นและซื่อตรงมีสีดำสนิทและกลมโต ปากสีแดงออกชมพูเรียวบางและเล็ก ประดับด้วยแก้วสีชมพูระรื่อทั้งสองข้าง พระเจ้าทรงสร้างทุกสิ่งรวม ไว้อยู่บนใบหน้าของเธอได้ลงตัวมาก ๆ ทุก ๆ วันต่างก็มีผู้ชายรุมรอบเธอ และเธอก็เป็นเพื่อนที่แสนดีคนนึงของฉันเลยล่ะ ตอนนี้ฉันและเองเกิ้ลอยู่บนเที่ยวบิน UF811 ซึ้งกำลังลงจอดที่สนามบิน โซชเวสท์ แอร์ไลน์ (Southwest Airlines) ปิดซัมเมอร์นี้ฉันได้ตัดสินใจบินมาบ้านย่าและปู่ของเองเกิ้ล ที่อยู่ในเมืองเล็ก ๆ เท็กซัส อเมริกา ยอมรับเลยว่าฉันค่อนข้าง กังวลนิดหน่อยเพราะฉันไม่เคยพูดคุยและเจอกับทั้งสองเลย แต่ฉันยังคงต้องอยู่ที่นี้ไปอีกนานเลย 

เองเกิ้ล :: ไปกันเถอะ ไซย่า ป่านนี้ปู่กับย่าคงรอนานแล้ว

ไซย่า :: อื้ออ ไปกัน

     เดินออกมาสักพักพวกเราก็ช่วยกันมองหาปู่และย่าของเองเกิ้ล

เองเกิ้ล :: เวสส์ ลูซี้ ทางนี้ค่ะ 

     เองเกิ้ลเรียกชื่อปู่กับย่าของเธออย่างทันทีเมื่อสายตาของเธอเห็นบุคคลที่เธอ รู้จักเป็นอย่างดี และขนาดนี้เธอก็รีบวิ่งไปกอดทั้งคู่ อย่างรวดเร็ว มันเป็นภาพที่ดูอบอุ่นอะไรอย่างนี้นะ ฉันอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้บ้างจังเลย พ่อ แม่ และก็ฉัน เมื่อคิด ๆ ดูแล้วก็น่าขำนัก ทำไมฉันถึงได้คิดอะไรที่ไร้สาระขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด ก็ในเมื่อพ่อแม่ของฉันหายไปตั้งแต่ฉันอายุ6ขวบ ทอม ตาแท้ ๆ ของฉันได้บวกว่าพ่อแม่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างรุนแรงและได้เสียชีวิตไปนานมากแล้ว ฉันไม่เคยจะเชื่อในสิ่งที่ตาของฉันพูดเลย สักนิดทั้งยังดื้อรั้นบอกกลับไปด้วยความเชื่อมั่น 'ไม่ ! พ่อกับแม่หาย ไป แล้วพวกเค้าจะต้องกลับมา กลับมาหาหนู!!' 

     นึกแล้วก็สลดใจ นี้ฉันก็รอพวกเค้ามาถึง10ปีแล้วนะ มันนานมาก จริง ๆ นานมากเกินไปแล้ว

เวสส์ :: เฮ้ ไซย่า ว่าไง

ไซย่า :: อ่าว ฮ้าย เวสส์ ลูซี้ ยินดีที่ได้พบค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัว ด้วยนะค่ะ

ลูซี้ :: ฮ้ายไซย่า เธอน่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ มาเถอะจ้ะ เธอจะต้องมีความสุขในเท็กซัสนี้แน่ ๆ 

เองเกิ้ล :: ยินดีต้อนรับนะไซย่า

ไซย่า :: ขอบคุณมากเลยนะค่ะ ฉันซาบซึ่งมากเลยจริง ๆ 

ลูซี้ :: ฮึ่มม อย่าห่วงไปเลยจ้ะ ไปกันเถอะ ซีรอสจะต้องดีใจมากแน่ ๆ เลยถ้ารู้ว่าจะมีพี่สาวคนใหม่ที่น่ารักขนาดนี้

เองเกิ้ล :: เวอร์ไปค่ะลูซี้ พูดงี้เองเกิ้ลก็น้อยใจแย่เลย

ลูซี้ :: โธ่ เองเกิ้ลหลานรัก หลานก็น่ารักเหมือนนางฟ้าตัวเล็ก ๆ เลย

เองเกิ้ล :: ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบคุณค่ะลูซี้ น่ารักไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ 

     ฉัน เวสส์ ลูซี้และเองเกิ้ลต่างก็หัวเราะคิกคักกันใหญ่ แล้วพวก เราก็ชวนกันกลับบ้าน

     เวสส์ขับรถวนรอบ ๆ เมืองเพื่อจะให้ฉันจำได้ในเวลาที่ฉันหลง ทางหรือฉุกเฉินจริง ๆ ถนนเท็กซัสสายนี้เป็นถนนดินทางยาวมี ต้นไม้ขึ้นบ้างเป็นบ้างส่วน ดูแล้วให้อารมณ์เหมือนชนบทแต่วิเศษ มากที่ถนนสายนี้กลับเข้ากับในเมืองอเมริกาได้อย่างลงตัว ตอนนี้เวสส์ขับรถแวะเดอะมอลล์ก่อนเข้าบ้าน เพราะว่าต้องมีการ ฉลองที่เองเกิ้ลกลับบ้านและฉันซึ่งเข้ามามีส่วนร่วมในฐานะสมาชิก คนใหม่ของบ้านฉันและลูซี้ก็เลือกไปซื้ออาหารสดต่าง ๆ ไว้ทำเลี้ยงในปาร์ตี้ โฮมซิกค์ 

เองเกิ้ล :: ไซย่า ไปช่วยฉันเลือกซื้อของให้ซีรอสหน่อยสิ 

ไซย่า :: ไม่ล่ะ ฉันว่าฉันช่วยลูซี้ดีกว่า

เองเกิ้ล :: โธ่ ไซย่า แปปเดียวเองนะฉันไม่รู้จะเอาอะไรให้แล้วนิน่า

ลูซี้ :: ไปเถอะจ้ะ ทางนี้ให้ฉันทำเองนะ

     ฉันไม่อยากไปเลือกซื้อของให้ซีรอสเพราะว่าเรายังไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เพราะด้วยลูซี้ที่มีท่าทางกำลังนึกถึงสูตรเมนูอาหารที่จด ไว้ตอนเช้าแล้วลืมฉันจึงไม่อยากจะไปกวนลูซี้ตอนนี้นัก เอาเถอะ ไปก็ไป !!

ไซย่า :: อ่าาา ไปก็ได้ แปปเดียวนะ !

เองเกิ้ล :: จ้าาาา 

     เองเกิ้ลลากแขนฉันอย่างรวดเร็วไปที่โซนของเสื้อผ้า แต่เอ๊ะ !! เองเกิ้ลจะซื้อเสื้อผ้าไปฝากซีรอสแล้วทำไมต้องเอาฉันมาด้วยนะ ในเมื่อฉันยังไม่เคยเห็นซีรอสเลยสักครั้ง

ไซย่า :: เฮ้ ๆ เองเกิ้ล เรามาผิดโซนกันรึป่าว ?

     เองเกิ้ลเหลือบมองขึ้นไปยังป้ายบอกทางที่ห้อยโต้งเต้งอยู่ด้านบนแล้วถอนหายใจยาว ๆ รอบนึง

เองเกิ้ล :: โซนเสื้อผ้า ถูกต้องที่สุด

ไซย่า :: เฮ้ย บ้าป่าว ก็ฉันไม่เคยจะเจอซีรอสเลยแล้วจะพาฉันมา ช่วยเลือกทำไม หรือว่าเธอจะซื้อไปใส่เอง แล้วทำไมต้องลากฉันมา ด้วยป่อยให้ฉันช่วยลูซี้น่าจะเวิรค์กว่านะ 

เองเกิ้ล :: โอเค พอ ๆ 

     เองเกิ้ลพูดพลางยกมือสองข้างปิดหูไว้แน่น 

เองเกิ้ :: อย่างแรกนะ ของที่จะซื้อให้ซีรอสน่ะ อยู่อีกโซนแต่ฉันก็ แค่แวะมาโซนนี้ก่อนเฉย ๆ อย่างที่สอง ที่ฉันลากเธอมาด้วยเพราะ จะได้มี้ออ้างไม่ให้ลูซี้ด่าว่าซื้อเสื้อผ้า โอเคนะ

ไซย่า :: งั้นรีบ ๆ เถอะย่ะ ฉันขี้เกียจรอเธอแล้วรู้ไหม

เองเกิ้ล :: จ้าา งั้นฉันว่าเธอเดินไปซื้อของให้ซีรอสเลยดีกว่า เสร็จแล้วฉันจะรีบตามไปน้าา ซีรอสอายุ8ขวบ อะไรก็ได้ตามใจ เธอ

ไซย่า :: ฉันว่าฉันกลับมาหาเธอที่นี่เร็วกว่าอีก 

เองเกิ้ล :: เอางั้นก็ได้ รีบไปเถอะย่ะ 

     ไล่ฉันเสร็จเธอก็หันกลับไปเลือกเสื้อผ้าแสนน่ารักของเธอ ยังจะ เฉยอีก ฉันแอบว่าเธอด้วย เธอจะรู้ตัวไหมเองเกิ้ล ? อย่างงี้ฉันก็รีบ บ้างดีกว่า ฉันไม่อยากให้ลูซี้กับเวสส์รอฉันนาน

     'ณ โซน C ของเล่นอายุไม่เกิน 12 ปี'

     ฉันเดินไปเรื่อย ๆ 'ฉันจะซื้ออะไรให้ซีรอสดีน้าาา?' ฉันเองก็ไม่ เคยที่จะรู้จักซีรอสมาก่อนด้วยแต่ถ้าฟังจากวีรกรรมอันโหดร้ายที่ เองเกิ้ลเ่าให้ฟังแล้วก็สยองเลยทีเดียว แล้วถ้าฉันจะซื้อของเล่นที่ ฉันชอบไปให้ซีรอส เค้าจะเผาเสื้อผ้าของฉันเหมือนที่เองเกิ้ลเคย โดนไหมนะ? โอ๊ย ! คิด ๆ แล้วก็กลัว งั้นฉันจะซื้อของเล่นที่เบซิก ๆ ให้ล่ะนะฮึ่มมม เยร์ !! เครื่องบินของเล่นไง ใช่แล้วล่ะ ซีรอสจะต้อง ชอบมันมากแน่ ๆ 

     ในขณะที่ฉันกำลังก้มจะหยิบเครื่องบินของเล่นอยู่ ๆ ก็รู้สึกราว กับว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่ฉัน ลองที่จะหันซ้ายหันขวาแต่ก็ พบกับความว่างเปล่า ฉันเลยก้มลงหยิบกล่องเครื่องบินของเล่นขึ้น มา แต่ความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนไป จากสายตาคู่เดียวก็กลายเป็นสอง เป็นสาม สี่ห้า และตอนนี้มันมากกว่าสิบคู่ด้วยอีกซ้ำ !! พระเจ้า นี่เกิดบ้าอะไรกับฉันกัน ?? ฉันรู้สึกมีคนจ้องมองฉันเป็นสิบ ๆ แต่ รอบกายฉันมีแต่ความว่างเปล่า ใช่แล้วล่ะ บางที ฉันก็รู้สึกว่ามัน โล่งเกินไปแล้ว !! ฉันพยายามจะหยุดความคิดบ้า ๆ นั้นไว้ แต่อยู่ ๆ ก็มีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ตกลงมาผ่านหน้าของฉัน ฉันก้มหยิบมันขึ้น มาอ่าน ในนั้นมีตัวหนังสือน่ารัก ๆ เขียนเอาไว้ด้วยปากกาสีเขียว เรืองแสงมรกต ฉันพยายามอ่านออกมาดัง ๆ เพื่อลดความรู้สึกกลัว เอาไว้

    'ฉันตามหา'

     หัวใจฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะ หัวสมองกำลังคิดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ไม่หยุด ฉันตัดสินใจรีบเร่งฝีเท้าหวังว่าจะเดินไปหาเองเกิ้ล เวสส์ และลูซีให้ทันก่อนที่จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ทั้ง ๆ ที่หัวของฉันก็คิดไป เรื่อย ๆ 'ฉันตามหา' อย่างนั้นหรอ ? ไม่แปบกเลยที่ฉันจะคุ้นกับคำ ๆ นี้ เพราะมันเข้ามาให้ฝันของฉันตลอดทั้ง3เดือน นี้มันคือเรื่องอะไร กันแน่ เกิดอะไรขึ้นกับฉันกัน ?!

     ตอนนี้ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ทำไมถึงโล่งแบบนี้นะ ทั้ง ๆ ที่มันไม่น่าจะ โล่งเลยในโซนของเล่นเด็ก ๆ แบบนี้ !! ขณะนี้ฉันเริ่มมีความรู้สึกที่ ต่างออกไป รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามเร็วมาก พอฉันันหลังกลับไปดู ก็ต้องตกตะลึง ของบนชั้นขายของเริ้มตกลงมาเรื่อย ๆ ไล่ตามหลัง ของฉัน ฉันรีบวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุด และฉันมั่นใจว่าตอนนี้ฉันไม่ ไหวแล้ว !! ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีหันหลังกลับมามองสิ่งที่ เกิดขึ้น มันใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้มาก ๆ ฉันหลับตาลงทั้งสองข้าง

     'พ่อค่ะ แม่ค่ะ ช่วยไซย่าทีเถอะ'

     --กึก--

     เมื่อฉันลืมตาดูก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่ฉันเห็นเพราะดาบเรืองแสง สีเขียวมรกตเล่มนั้นอยู่ห่างหน้าของฉันไม่ถึงสิบเซนฯ ไม่ติดที่ว่ามี ธนูสีขาวสะอาดคันหนึ่งบังเอาไว้!!

     'ย๊ากกกก'

     เสียงทุ่มหน้าหลงใหลของบุคคลที่ถือธนูดันธนูออกไปทำให้ผู้หญิงผมแดงเรืองแสงเล่มนั้นกระเด็นออกไปไกล เดี่ยวนะ !! ผู้หญิงผมแดง

     ใช่แล้ว ผู้หญิงผมแดงเพลิงยาวสรวย มีนัตย์ตาสีเขียวมรกต ริมฝีปากที่เรียวบางทรงเสน่ห์ ไม่ผิดแน่ !! ผู้หญิงในฝันต้องใช่เธอ แน่ ๆ 

    'ฮึ่มม วิลเลียม! ฉันไม่อยากจะทำร้ายนายเลยนะ เจ้าเด็กน้อย ถอย ไปซ้ะ !!'

     ที่นี่ ฉันลองหันมาหาบุคคลที่ชื่อว่าวิลเลียมบาง,, เค้ามีผมสีบลอนด์ประกายสีเหลืองนวล เหมือนดวงจันทร์ นัตย์ตาสีฟ้าหม่น ๆ ช่างมีเสน่ห์ ริมฝีปากที่เป็นรูป สวยงามเข้ากับใบหน้า ผิวที่ขาวนวลชมพูน่าสัมผัส โอ้ให้ตายเถอะ บอกฉันทีว่าเค้าไม่ใช่คน !!

วิลเลียม :: เธอ ! เธอไม่มีสิทธิอะไรมาสั่งฉันอีกต่อไปแล้ว เกียวล่า

เกียวล่า :: แหมม โรเบิร์ต วิลเลียม หนีออกมาจากห้องพันธนาการได้รู้สึก นายจะมั่นใจไปหน่อยนะ

วิลเลียม :: ฉันก็หนีออกมาได้ทุกครั้งที่ถูกขังนั้นแหล้ะ ห้องพันธนา-การของเธอ เห้อะ ! ไร้คุณภาพสิ้นดี ห้องเล็ก ๆ จากกาแล็กซี่ดูบิวล่า จะมาเทียบเท่ากับห้องต้องสะกดแสงจันทราได้ยังไงกัน ?

เกียวล่า :: หน้อยย !! นายชักจะไม่รู้อะไรดี ๆ เข้าให้แล้ววิลเลียม ห้องพันธนาการจากกาแล็กซี่ดูบิวล่าของฉัน สร้างขึ้นมาด้วยความ ซับซ้อนคนกระร่อนอย่างนายไม่มีวันได้เข้าใจมันแน่ !!

วิลเลียม :: แต่ฉันก็ยื่นอยู่ตรงนี้แล้วนี่ ,, มีอะไรจะต้องให้พิสูทธ์อีกงั้น หรอเกียวล่า ?

     วิลเลียมพูดแล้วพลางยิ่งธนูสีขาวนวลตาไปด้วย ลูกศรธนูอันหนึ่ง เฉียวผมสีแดงของเกียวล่าไปด้วยนิดนึงจึงทำให้ผมด้านหน้าของ เธอหาบไปทันที !! เกียวล่าดูโกรธจัดแต่ก็แสร้งยิ้มออกมา วิลเลียมเองก็ยิ้มรับด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

เกียวล่า :: อย่าลืมสิ !! ชนชั้นปกครองดูบิวล่า มีเวรมนตร์กันทั้งนั้น

วิลเลียม :: เวทมนตร์หน้าไหนจะชนะพลังไซโครได้ !!

     ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดกันเลย สักนิด ! ขณะนี้เกียวล่าและวิลเลียมลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ อะไร กันน !!! บอกทีว่านี้คือความฝัน ฝันประหลาดของฉัน !

ไซย่า :: พอได้แล้วว !! ฉันไม่อยากจะฝันแบบนี้อีกแล้วนะ 

     สิ้นเสียงของฉัน ทั้งวิลเลียมและเกียวล่าก็หยุดชะงักและมองมา ทางฉัน ทำให้เกียวล่าได้โอกาสและปล่อยผมยาวสีแดงเพลิงมาทาง วิลเลียมเรื่อย ๆ แย่แล้วว !

ไซย่า :: วิลเลียม ระวัง !!

     เมื่อวิลเลียมได้สติก็รีบลอยตัวขึ้นให้สูงขึ้นไปอีกและยิงธนูสวน ไปทันทีซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันที่เกียวล่าปามีดเล่มเล็กมาทางฉัน !! ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงฉันก็ได้เห็นเกียวล่าถูกลูกธนูปักไปที่หน้าท้องของเธอ แล้วเกียวล่าก็หายไป 

    -- ฉึกก ! --

     ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด นี้ฉันตายหรือยังนะ ?! หรือว่าฉันนั้น ฝันไป ? ฉันตัดสินใจค่อย ๆ ลืมตาก็พบวิลเลียมอยู่ตรงหน้า. แขนซ้ายของเค้าชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด วิลเลียมส่งยิ้มมาให้ อย่างอ่อนโยน

ไซย่า :: วิลเลียมม !!

วิลเลียม :: ฉันดีใจนะ เมอโรแว็งยิอัง ไดเอนา 

     แล้ววิลเลียมก็หายไปต่อหน้าต่อตา ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับ เหตุการณ์ประหลาดนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาเหมือนฝัน แต่มันไม่ใช่ ! เพราะอะไรน่ะหรอ ก็มือของฉันเปื้อนเลือดของวิลเลียมอยู่ด้วย ข้าวของบนชั้นกระจัดกระจายไปหมด เวลานี้คงมีแต่ฉันสินะที่อยู่ ท่ามกลางความเสียหาย ฉันคงเป็นพยายานปากเอกของหายนะนี้ !!

 

------ขอบคุณที่อ่านจนจบบทนำนะค่ะ------
เป็นการแต่งนิยายที่ลงในเด็กดีเป็นครั้งแรกเลย ผิดพลาดก็สามารถติ ชม กันในคอมเม้นได้เลยน้าาา
ถ้าชอบ ถูกใจก็มาพูดคุยแลกเปลี่ยนกันได้นะค่ะ
------ด้วยรักและเคราพ------
เบบี้ หลินจือ ฮ้ะ (-3-)